Er zijn verschillende aspecten die mij drijven in mijn opdracht. Eén is het gevoel van ‘dit is mijn school’, die sterke verbondenheid met ‘dit is mijn schooltje’, waar ik het allemaal wil voor doen. Wat me drijft, is het feit dat de kinderen allemaal recht hebben op een warm nest, waar ze dan ook nog wat dingen leren. Toch, voor mij persoonlijk, misschien nog meer de nadruk op het warme nest waar ze zich goed voelen en waar ze hun capaciteiten als mens leren ontwikkelen. Gezien het feit dat de populatie danig veranderd is, dat wij een diverse school zijn, weliswaar in de rand van Brussel maar met bijna dezelfde problematiek, is die persoonsontwikkeling iets waarin geweldig moet geïnvesteerd worden en waar ik ook heel veel voldoening uithaal.

Ik stel bij mezelf vast dat ik de laatste jaren minder een beroep doe op de deskundigheid die er is binnen de koepel en via de ondersteuning. Mijn verwachting ten opzichte van Katholiek Onderwijs Vlaanderen bestaat voor een stuk uit die ondersteuning of waar ik terecht kan met een vraag. Wat betekent het? Het betekent voor mij een beetje een gids op sommige momenten, die ik nodig heb, maar niet constant, om dingen af te toetsen, om eens feedback te krijgen.  

Ik denk dat het vooral heel belangrijk is om de feeling met wat er op de werkvloer gebeurt te behouden. Wat gebeurt er precies in de scholen? En daarmee vel ik nu geen oordeel dat het nu niet zo is of onvoldoende. Soms worden er van bovenaf, vanuit de overheid, dingen ingevoerd of opgelegd waar ik vaak de indruk van heb ‘dit is nog niet klaar’, zoals het M-decreet. Daar heb ik soms het gevoel dat de koepel zich ook wel eens durft te vergalopperen.

Blijf goed de vinger aan de pols houden op de werkvloer, ga kijken, ga vooral luisteren naar de mensen. Er zijn wel afvaardigingen en werkgroepen waar de stem van het werkveld gehoord moet worden en ik besef zelf ook dat men niet iedere directeur individueel kan gaan beluisteren. Zorg ervoor als organisatie dat dat vertegenwoordigingssysteem goed werkt. Dan denk ik dat problematieken, maar ook de vernieuwende ideeën heel snel vanuit de basis wat hogerop geraken en dat op die manier de ondersteuning naar scholen toe nog beter uitgewerkt kan worden.

Dat begint al op het moment van de inschrijving. Heel concreet denk ik dat bij ons op school misschien nog 20 procent van de ouders katholiek zijn, waarvan dan misschien 10 procent nog praktiserend op zondag. Voor de rest hebben we het hele scala met in hoofdzaak moslimkinderen. Bij een inschrijving probeer ik al een stukje in dialoog te gaan, en daarmee bedoel ik: die mensen op hun gemak stellen ongeacht hun afkomst of godsdienst: ‘jij bent hier welkom’. En er zal respect zijn voor jouw opvattingen, jouw mening.’ Ik vind dat belangrijk dat je dat meteen als directeur van de school aan de mensen laat voelen. Dat is het eerste stapje, en dan moet het natuurlijk geconcretiseerd worden. En dat is natuurlijk niet altijd makkelijk, en daar kom je dan ook vaak bij de individuele leerkracht terecht. En daar kan, dat is zo in een groep, daar kan hier en daar wat verschil op zitten.

Ik vind vooral de openheid een heel belangrijke. En ik denk, dat mogen we als school wel zeggen, de mensen voelen zich allemaal welkom. Je krijgt ook een heel stuk respect en warmte terug van de mensen op dat moment. Wij hebben een school waar de kans bestaat om te leren leren van elkaar, van elkaars cultuur en van elkaars godsdienst. Dat is een ongelooflijke rijkdom. En daar gebruik van maken om in dialoog te gaan met elkaar, dat is een geweldige kans. Wij proberen dat hier waar te maken en ik vind dat ongelooflijk belangrijk. Ik sta 100 procent achter het concept van de katholieke dialoogschool.

We zijn ermee bezig, maar we zijn er absoluut nog niet uit. Wij zijn effectief nog een schooltje met een onafhankelijk bestuur dat niet behoort tot een congregatie. En dat heeft zijn nadelen, maar ook zijn voordelen. We zijn aan het wikken en wegen, en we willen ons ook niet te snel ergens bij een groep gaan aansluiten. Ik ben er wel van overtuigd dat het uiteindelijk moet, afgaand op wat er hier allemaal op mij afkomt. Dan zijn er een hoop dingen waar je, als je in een groter geheel zit, je je op dat moment veel minder moet van aantrekken of mee bezig zijn. En daar moeten we naartoe, dat kan gewoonweg niet anders. Daarbij komt nog dat schoolbesturen allemaal vrijwilligers zijn. Mensen die van zeer goede wil zijn, en ook wel bekwame mensen, maar die ook nog werken en soms onvoldoende tijd kunnen investeren.

Ik zie, voel en hoor ook dat het gros van de kinderen elke dag graag naar school komt, dat de kinderen zelf ook fier zijn op hun school. Dat ouders mij komen zeggen “ik ben tevreden, mijn kind komt graag, uiteindelijk klagen we wel eens, maar dit is een fijne school, ik word hier geholpen, er wordt hier naar mij geluisterd”. Daar ben ik vooral fier op. Als mij dan ook nadien nog gezegd wordt van de secundaire scholen uit de buurt: ‘Francis, de kinderen die van bij jullie komen, die draaien goed mee, die zijn op niveau’, dan is ook dat luik in orde. En dat maakt mij blij. Het leerkrachtenteam heeft ook een groot samenhorigheidsgevoel. Zoals in elk team is het wel eens wat minder of zijn er mensen die met klachten zitten, maar als puntje bij paaltje komt, dan trekt iedereen aan hetzelfde zeel.